Приказната за жената која зад себе ја оставија 4 деца не остава никого рамнодушен, ќе ги натера сите да размислат колку емпатија имаат внатре.
Баба Јела има 76 години, а веќе 2 децении е вдовица. Таа е мајка на 4 деца и им го посветила животот, за да ги води на вистинскиот пат.
Меѓутоа, сега низ солзи раскажува како сите наследници ја заборавиле. Брзо го пронашле патот и создале семејства и не крие дека и е драго поради тоа, но се чуди како се случило повеќе да не се грижат за неа.
– Станав вдовица на 55 години. Подоцна пет години живеев во блиско место, бев во врска која ја прекинав од многу причини. После тоа се вратив во мојот град, најмногу поради брат ми кој беше инвалид, па сакав да му помогнам – вели таа.
Во своите педесетти, тешко се разболела. Развив тешка срцева аритмија и квалитетот на мојот живот опаѓа. Имав кученце кое ми даваше волја и сила, а уште пет години успевав да му помогнам на брат ми, се што повремено му требаше бидејќи и тој имаше професионална грижа со мене.
Но, се околу мене некако се смени на начин на кој не очекував – објаснува Јела. Таа открива дека по пандемијата, нејзините деца барем повремено ја контактирале и и помагале кога била болна.
– Тогаш короната си го направи своето. Како ризична личност морав да бидам во изолација, ми донесоа што ми требаше на балконот, но врските со моите внуци де факто исчезнаа и не беа обновени. За родендените им праќав честитки со пари во нив, но ми стана рутина како баба да е поштар – вели оваа баба и продолжува:
– Нашите друштвени собири престанаа. Успеав да ги соберам само два пати во четири години – за еден Божиќ кога сите беа кај мене и еден за мојот роденден. Повремено доаѓаше некој на ручек или кафе и пијачка, но како што растеа децата, тоа се намалуваше и исчезнуваше.
Еднаш успеала да ги собере сите свои внуци кои едвај ги познава, бидејќи ретко ги гледа, во блиската пицерија.
– Најстариот веќе беше во средно училиште, другите беа во основно, а еден беше уште во градинка. Тоа е еден од моите последни среќни денови и моите среќни родендени. Иако, на мое големо жалење, не покажаа дека тоа е нешто што самите ќе го паметат – забележува г-ѓа Јела за „Моје време“.
Тешко и е што нејзината единствена ќерка предизвика, се чини, раздор во семејството.
– Следеа денови и месеци кога се чувствував се полошо и полошо, но не барав помош освен во навистина тешки ситуации. Сите живееме блиску, но се повеќе сме оддалечени како луѓе. Има сè помалку врска. Единствената ќерка одигра неразбирлива улога во сè, уништувајќи ги сите врски меѓу сите нас. Моите внуци сега се сите пораснати, само најмалиот внук е уште мал и има пет години. Не ми го знаеше ни името – со тага вели и продолжува:
– Ситуацијата на ќерка ми е драстично променета. Таа нагло ги прекина сите врски со мене, како и со моите браќа. Внуците едвај се познаваат, а сето тоа ми стана премногу страшно за да го разберам и поднесам. Најмалиот внук, кој не ми го знае ни името, често е со други баби и дедовци, кои ме игнорираат, особено баба, и живеат во куќата зад мене, само нивната градина не дели – се пожали таа.
Имала намера да преземе некои чекори за да ги види своите внуци со помош на институциите, но се откажала.
– Како што избраа, нека живеат со тоа сега. Ниту пијам, ниту пушам, ниту сум бил проблематичен во животот и можам само да се гордеам со тоа што сите тие израснаа во сериозни и вредни луѓе. За жал, некаде попат ја изгубија емпатијата дури и кон сопствената мајка и баба. Имам уште многу што проголтав и единствено што сè уште можам да кажам после се е дека понекогаш и самата се чудам како останав жива и покрај сите проблеми – заклучила баба.