Теа Стошевска на јавноста и стана позната кога се натпреваруваше во „Ѕвезда Гранда“. Пејачката во една прилика неодамна реши да раскаже се за мистеријата на нејзиното презиме, која ја открила кога му се обратила на својот дедо.
„Дали си Македонка? Кога дојдовте во Србија? Дали зборуваш српски? Ова се некои од прашањата што луѓето ми ги поставуваат уште од средно училиште. Јас сум некој кој верува дека не е важно што си или од каде си, важно е дека си добар човек. Но секако секој има свој национален идентитет, а јас не бев сигурен во мојот. Кога имав околу 17/18 години, не ми беше баш јасно дали сум Македонката, бидејќи го имам крајот ‘ски’. Така на почетокот реков дека ‘најверојатно сум’ и ‘можно’, судејќи по презимето. Се гордеев и со тоа бидејќи некои од моите омилени музичари беа Македонци. Така мислев до 19 години, а потоа од љубопитност решив да го прашам дедо ми и да ја решам дилемата. Го прашав:
„Дедо, Македонци ли сме?“, веќе сигурен дека ќе потврди, дедо ми одговори како топ: „Не! Ние сме Срби, бев збунет“, започна Теа, а потоа продолжи:
Прохор Пчињски во село Мигленце. На 8-годишна возраст го загуби својот татко, кој беше застрелан на Илиндан на 2 август. Во 1943 година, кога фашистите ги собрале сите земјоделци од полињата и ги однеле да бидат стрелани. На прадедо и е пронајдено парче леб во џебот што тој ден не стигнал да го изеде“, напиша претходно Теа на Фејсбук.
Пејачката потоа откри дека комунистите решиле да им ги сменат презимињата на некои Срби, а тоа го опиша со свој пример.
„Така дедо ми остана сирак на 8-годишна возраст, со уште неколку браќа и сестри, како и со мајка му и баба му, но без татко кој, да беше жив, можеби ќе го штитеше националниот идентитет на семејството години подоцна“. Тогаш комунистите решија да ги сменат сите оние што живеат во близина на Македонија, Македонците и сите Срби со презимиња што завршуваат на -иќ во -ски. Кога дојде редот на моето семејство, бабата беше сама дома со децата. Комунистите и рекоа: „Бабо, од денес веќе не си Стошиќ, туку Стошевски“, а таа му одговори: „Пиши ми, синко, само не убивај“… И така стана семејството на дедо ми Стошевски. Дедо ми порасна со тоа презиме, дојде во Панчево, се ожени со баба ми и имаше два сина. „Неколку пати кога барал да добие крштеница, му го менувале целото име, освен презимето, па пишувало како Ранѓел, иако се викал Анѓелко, но дедо ми не заборавил кој е тој и неговата желба беше да го врати името со кое е роден“, рече таа, а потоа додаде дека докажувањето тогаш било многу тешко.
„Во 1980-тите, дедо ми реши да си го врати името. Беше исклучително тешко да се докаже и не сум сигурен, но слушнав дека некаде ги закопале нивните вистински крштеници кои подоцна му помогнале на дедо ми да си го врати идентитетот. И успеа! Тоа е се што сакал, да умре со името што го добил при раѓањето, со презимето на татко му и на тој начин да ја исправи неправдата што му била направена додека бил дете. Дедо ми ги врати роденото име и презиме. И умре како Анѓелко Стошиќ. Како што оди, некој во семејството успеал да го врати, некој не, па во исто семејство двајца браќа и сестри имаат различни презимиња“, изјави пејачката и објасни зошто го напишала сето ова:
„Исто така, и баба ми има слична ситуација, таа е родена во Крива Паланка како Младеновиќ, па бидејќи живееле на тројната граница на Бугарија, Македонија и Србија, презимето и се менувало три пати: под Бугарите, Младенов, под комунистите. Младеновски, а потоа повторно се врати како Младеновиќ“. Потоа се омажила за Стошевски, па заедно се вратиле кај Стошиќ. Па баба ми на шега вели дека таа е единствената жена што имала 5 презимиња. Знаејќи ја целата оваа приказна, како во еден момент почнав да се занимавам со јавна работа, се соочив со прашања како „од каде дојдов“, но и „дали зборувам српски“. Секој пат е малку тешко да се објасни вербално и затоа решив сега јавно да го напишам“.
„Јас сум Србинка, исто како што беше мојот дедо. Да не го прашав тогаш, сè уште немаше да бидам сигурен. Сега сум. Не ‘дојдов’ од никаде, роден сум во Белград, цел живот живеам во Србија и тука завршив училиште, па да, зборувам српски и тоа ми е мајчин јазик. Многу сум среќен што одам во Македонија да пеам и таму познавам навистина прекрасни луѓе, толку топол народ, толку убаво дружење што останувам без зборови!
Кога сум во Скопје, немам впечаток дека сум во туѓа земја, се чувствувам како дома! Многу ги сакам, а омилени музичари ми се Тоше Проески и Влатко Стефановски, двајцата најдобри македонски музичари! Кога сум таму, не пропуштам да пијам кафе на плоштадот Александар Велики, да шетам по Камениот мост и да оставам да ме огрее топлината на македонското сонце! Нашата позната пејач Станиша Стошиќ е од истото село од каде што е и дедо ми, а дедо ми вели дека сите Стошиќи таму се роднини. Дедо сакаше кога доаѓав да пеам етно песни, вклучително и македонски, додека свиреше на флејта, а беше исклучителен флејтаст – нашиот Бора Дугиќ! Самиот правел флејти од дрво! Знаел дури и некои народни песни кои никаде не се запишани, а за „Манастирот Оро се виџе крај“ секогаш велел дека тоа е песна од неговиот крај: „Па, што мислиш околу кој манастир е? Мили мој, Прохор Пчињски Цел живот чуваше слика од својот манастир во својата куќа и постојано ми ја покажуваше. Тој почина во 2011 година. Таа слика сè уште е таму. Нашата куќна слава е Св. Аранѓел и дедо славеа додека беше тој жив, а баба продолжи потоа“, напиша пејачката и заклучи:
„Секако, никогаш не треба да се допира нечиј идентитет бидејќи тоа е навредливо и контрапродуктивно и може да создаде непријателство, но тоа мора да биде само прашање на личен избор и факти. Како што кажав на почетокот, не е важно што си, важно е да си добар човек! Љубов за сите добри луѓе“.
