Валентина Марушиќ од Бања Лука е дваесет и тригодишна млада девојка која ги ру ши табуата и ги проширува хоризонтите.
Во раните дваесетти години одлучила да работи како професионален возач и со секое возење, секој извозен километар докажува дека кабината не е резервирана само за мажи и дека ова дефинитивно веќе не е само машка вокација.
Со оглед на тоа дека возачката за категорија Ц може да се подигне од 21 година, Валентина две години е возач на шлепер.
„По полагањето на испитот за Ц категорија, добив дозвола за управување со шлепер и сега сум на таа позиција. Моментално возам во двојна екипа, а за околу еден месец ќе се префрлиме на други камиони “, вели Валентина за ,,Херцеговинаинфо”
Sамосвеста и одговорниот пристап на Валентина кон работата може да биде мотивација и за другите жени и за целиот систем да ги прифати жените подеднакво заедно со машките колеги, создавајќи им услови за работа што им е потребна.
Самата таа никогаш немала непријатни ситуации, освен, како што вели, дефект на камион, но свесна е дека жените се понежниот пол, повеќе мамка за гр ди коментари.
„Никогаш не сум имал непријатна ситуација. Ниту во однос на колегијалноста на пат, ниту во фирмата каде што правиме утовар и истовар.
„Ми се случило да имам проблем со камионот, некаков дефект, но тоа е веќе во природата на оваа работа.Се навикнуваме со тек на време.
„Ако има некој проблем што знам да го решам го решавам,а ако не тогаш чекам некој што знае.Услугите за влечење и поправка се последни опција, но подобра сум од многу мажи.
„Што се однесува до разликата помеѓу жените и мажите на пат, ги има многу. Односот кон жените е променет во последните години, но сепак не е доволно близок за да ни ја олесни целата работа.
На пример на некој паркинг многу немаат соодветни тушеви за жени. Колку и да звучи тривијално, не е, сето тоа се ситници кои би донеле повеќе жени во нашите редови чекор по чекор.
Мажите се многу поприфатени од нас, додека жените се смета дека не знаат да возат, вели искрено Валентина но е убедена дека доаѓаат подобри времиња.
„Понекогаш сум на пат еден месец, а потоа доаѓам дома за викенд. Во тие два дена повеќе се уморувам отколку што одморам.
Веќе немам време за кафе или ручек со пријателите, но тие знаат и разбираат дека тоа го правам за повисоки цели, вели за крај оваа храбра девојка.
