„Сакам ова да го споделам со вас. Многу пати видов во огласи на агенции патувања до манастири, а меѓу нив беше и Свети „Василиј Острошки“. Еднаш ме привлече идејата да одам таму, а потоа дознав дека мајка ми има згрутчување на крвниот сад на вратот и дека мора на операција. И рекоа дека операцијата е ризична и може да добие инфаркт.
Одлучив да одам до манастирот Свети „Василиј Острошки“ и да се помолам мама да не оди на операција, бидејќи не можев да поднесам. Го изгубив татко ми изненадно, не сакав и тоа да се случи со мајка ми.
Одлучив со сестра ми да одиме на море, па ако сака да одиме и до манастирот. Пристгинавме на море и се договориме во недела да одиме до манастирот. Но, во недела сабале алармот не звонеше, за малку немаше да пристигнеме на автобуска во седум во Херцег Нови. Само слушнав нервозно „СТАНУВАЈ“ и не знам како, но стигнавме на време.
Кога пристигнавме таму почнав да плачам. Не знам зошто. Ми беше срам што плачам, но не ги криев солзите.
Набрзо ми помина тоа и кога влеговме беше се во ред. Почуствував мир и се молев за мајка ми и за тогашното момче со кое сакав да се смирам. Со момчето се смирвме, но пак се разделивме. Се тоа е план на Бог. Мајка ми сега е со мене. И рекоа дека запишувањето на крвниот сад не е страшно и дека не мора на операција.