Приказната за малиот Звонимир Барабаш го трогнува целиот Балкан веќе повеќе од еден век.
Деветгодишното момче починало откако заспало на гробот на својата мајка на варшавските гробишта, симболизирајќи ја вечната љубов меѓу мајка и син.
Споменикот и денес привлекува посетители кои оставаат свеќи и се потсетуваат на неговата тажна судбина.
Зимската ноќ кога Звонимир за последен пат отишол на мајчиниот гроб останала запишана во легендите.
Детето, кое длабоко ја чувствувало загубата на мајката, често одело на гробиштата за да ја почувствува нејзината близина и топлина. Таа судбинска вечер, воден од детска тага и неизмерна љубов, повторно дошол – и останал таму засекогаш.
Наутро го пронашле мирен и спокоен, како конечно да пристигнал таму каде што отсекогаш сакал да биде. На неговиот надгробен споменик пишува само:
„Тука почива Звонимир Барабаш (1855–1864). Вечен мир.“
Споменикот прикажува заспано дете кое лежи на мајчиниот гроб – симбол на вечната љубов и поврзаност меѓу мајката и синот.
Звонимир имал само девет години кога останал без мајка. Неговите чести посети на гробот биле обид да ја почувствува нејзината топлина што толку многу му недостасувала. Таа студена зима, со срце полно со копнеж, дошол кај неа и заспал – засекогаш. Го пронашле свиткан на снегот, како да спие во мајчината прегратка.
И по повеќе од еден и пол век, минувачите и мештаните сè уште застануваат покрај неговиот гроб. Палат свеќи, се прекрстуваат и тивко шепотат:
„Отиде кај мајка си во нејзиното крило.“
Оваа едноставна реченица носи тежина и нежност на љубов што не згаснува. Во време кога често се заборава значењето на топлината, блискоста и оданоста, споменикот на малиот Звонимир потсетува дека љубовта – дури и кога телото ќе престане да дише – продолжува да живее: тивко, постојано и вечно.
